Zorggroep Orion is een organisatie waar veel mensen elkaar ontmoeten. Meestal is “zorg” dan de gemene deler. In de kijker: een viergeslacht met een straf Orion-DNA.
Ik ben Jeanne Swaans (76), ik woon al vier jaar in De Flatjes. Mijn dochter Carine (54) Van Herck is medewerkster in dienstencentrum Albert Van Dyck. En dan heb je nog mijn kleindochter Stéphanie (28), zij is zelfstandig thuisverpleegkundige en mama van mijn achterkleindochter, de 3 maand oude Olivia.
Carine, hoe lang werk je al bij Zorggroep Orion?
Carine: Dat moet nu al bijna 17 jaar zijn. Voorheen werkte ik in een drukkerij. Wegens fysieke problemen heb ik mij toen herschoold. Ik had altijd al een brede interesse in het sociale en ben toen gaan studeren voor animator van senioren. Kort daarna kon ik aan de slag in lokaal dienstencentrum Albert Van Dyck.
Ik bepaal mee de activiteiten, ik organiseer deze, ik onthaal onze nieuwe bezoekers, hou goed contact met ons team van vrijwilligers en natuurlijk ben ik ook wel een vertrouwd gezicht voor onze buurtbewoners in de Albert Van Dyckstraat en de bewoners van assistentiewoningen De Flatjes. Ik hou mee een vinger aan de pols, zeg maar. Ik vind het een zalige job. Ik geniet het meest van alle persoonlijke contact en de creativiteit die ik in mijn job kan stoppen.
Stéphanie, ook jij staat in de zorg?
Stéphanie: Jazeker, ik heb eerst gestudeerd voor opvoedkundige en heb eerst met veel plezier gewerkt bij de vzw Tienermoeders in Antwerpen. Tot deze werking helaas werd opgedoekt. Ik was ondertussen dan toch aan het kijken hoe ik toch nog steeds iets sociaals waardevols kon doen in combinatie met zorg. Ik heb mij dan omgeschoold tot A1-verpleegkundige. Tijdens deze studies werd ik mama van mijn eerste zoontje. Ondertussen volgde nummer twee en nu ben ik de mama van Olivia. Meteen ons eerste viergeslacht in de familie met Carine en Jeanne.
“Wij zorgen gewoon heel graag voor anderen.”
Carine & Stéphanie
Jeanne, hoe ben jij in De Flatjes terecht gekomen?
Jeanne: Ik kende Zorggroep Orion natuurlijk al door het werk van mijn dochter Carine. Mijn man en ik kwamen regelmatig naar de activiteiten in het dienstencentrum en al snel was ik ook ingelijfd als vrijwilliger in de cafetaria. Zo leer je veel mensen kennen en dat vind ik echt leuk. Toen mijn man gestorven is, werd het onderhoud van onze grote woning en tuin in mijn eentje niet meer haalbaar. Ik heb toen in overleg met de kinderen beslist om mij op de wachtlijst te zetten voor een assistentiewoning. Na anderhalf jaar kon ik verhuizen.
Dat was vast een grote stap?
Jeanne: Goh, het was inderdaad – naar mijn gevoel – snel gegaan, maar ik keek er ook naar uit. Ik heb hier alles dat ik nodig heb in mijn assistentiewoning en heb het ontzettend naar mijn zin. Ik mocht het ook helemaal naar mijn eigen smaak inrichten. Ik heb graag mensen om me heen en ik ben verzekerd dat als er iets mis gaat met mij, er heel snel zorg ter plekke is in mijn woning. Dat is toch fijn om weten als je alleen bent. Als ik alleen wil zijn, blijf ik gewoon thuis en als ik mensen wil zien dan neem ik de lift naar beneden en kom ik terecht in een bruisend dienstencentrum.
Hoe is het voor jou dat Carine hier werkt in het dienstencentrum?
Jeanne: Het is eigenlijk niet dat we deur bij elkaar plat lopen. Carine heeft haar werk. Met corona zocht ik wel meer contact omdat we dan ook een tijdje het complex niet meer konden verlaten. Natuurlijk, als ik beneden kom, ga ik altijd even zwaaien of hallo zeggen aan haar werkplek aan het onthaal. Ik doe ook nog vrijwilligerswerk, dus dan werken we ook samen. Ik geniet daarvan.
Stephanie: Eigenlijk moeten we flink plannen om oma te zien. Ze is altijd zo druk met haar activiteiten, haar vriendenkring, haar vrijwilligerswerk. Maar dat vinden we ook een hele geruststelling dat ze zo haar draai heeft gevonden.
Stéphanie, jij komt ook soms als verpleegkundige thuiszorg langs bij bewoners in De Flatjes?
Stéphanie: Inderdaad, ik werk als zelfstandig verpleegkundige voor een thuiszorgorganisatie in Oud-Turnhout en er zijn bewoners van De Flatjes die beroep doen op onze diensten. Ik kom heel graag bij de mensen thuis. Het is een bewuste keuze van mij. Je leert de mensen in hun eigen thuissituatie veel beter kennen en ik voel dan ook beter aan waar ze behoefte aan hebben. Het gaat veel verder dan het pure leveren van de fysieke zorg of medische handelingen. Een goed gesprek, oprechte interesse tonen, niet op je horloge staan kijken om snel weg te rennen naar de volgende afspraak maar tijd maken voor je cliënt, dat vind ik zo waardevol. Ik hecht ook veel belang aan het sociale aspect van een verpleegkundige job.
Jeanne, heb jij ook een link met de zorg?
Jeanne: Wel, eigenlijk wel, want ik heb vroeger nog gewerkt in het poets- en onderhoudsteam van het toenmalige Sint-Jozefziekenhuis in Turnhout, tot ik thuis bleef om het huishouden te runnen. Mijn man was zelfstandig metselaar, dus ik was toch wel altijd van corvee om de kinderen ook te brengen naar hun buitenschoolse activiteiten en hen de nodige aandacht te geven. Ik heb daar enorm van genoten. Later heb ik dat ook veel gedaan voor de kleinkinderen.
Mijn laatste vraag is voor Stéphanie, als Olivia naar de middelbare school gaat en opeens aankondigt dat ze voor een opleiding in de zorg wil gaan, hoe zou jij daarop reageren?
Stéphanie: Alle drie mijn kinderen moeten hun hart volgen, ik moedig hun dromen aan én zeker ook een job in de zorg. Want eerlijk, ik denk dat dat zorgen gewoon in onze genen zit, wij zorgen gewoon heel graag voor anderen.