Het duofiets verhaal van Rita en Mark Broeckx

Auteur Mark Broeckx, vrijwilliger.

Op zondagmiddag 26 januari 2025 fietste ze samen naar Tielen.

We moeten meer bewegen, bewegen, bewegen en nog eens bewegen… Iedereen weet dat, maar schijnbaar doet niet iedereen het. Dat is buiten deze schrijver gerekend. Ik zag onlangs de duofiets staan ten huize De Wending, met elektrische ondersteuning op de koop toe. En ik kreeg een ingeving:

“Waarom geen toeren maken met bewoners? Eerst een paar mooie toeren uitstippelen en there we go!?

Maar wie zou dan mijn eerste slachtoffer zijn? Wie moet het goede voorbeeld geven aan de rest? En zo kwam ik uit bij ons Rita. En jawel hoor: zij zou dit graag doen. Het blijkt zelfs dat zij ooit zelf met gehandicapte) kinderen duofiets heeft gereden (goede intuïtie schrijver). Bedankt Rita voor je engagement, echt tof!!!

Na een blik op de weersvoorspellingen werd pas 26 januari voorspeld als regenvrij. Dat was pas anderhalve week later dan het idee. Ik bekeek ook goed de te volgen weg en plande deze langs vele bezienswaardigheden. Deze info werd uitgeprint om onderweg bij te leren. En toen kwam D-day.

Na een lekkere maaltijd in het restaurant - met koffie nadien - was het moment aangebroken. Goed ingepakt, de super dunne jogging schoenen met super korte instapkousjes van Rita daargelaten, dirigeerden we onze stalen elektrische ros naar buiten. En hop, en daar gingen we… “Rita, hebt gij geen koude enkels?” Riep iemand. Rita antwoordde: "Oh, neen zo koud is het niet…” Maar daar zou ze later toch op terugkomen.

En we hadden nog geen 200 meter gereden toen iemand riep: "Jullie banden staan plat…”. Ai, terug! Op zoek gegaan naar een pomp en na 10 minuten vonden we die. Na veel gepomp en 20 minuten later maakten we een hernieuwde - deze keer succesvolle - start.

We reden de Steenweg op Tielen op, de Hertenstraat in en zo verder over het fietspad naast het spoor. Tot aan de Veedijk hadden we al 7 bezienswaardigheden gepasseerd die ik had gedocumenteerd: de spoorlijn, het Wadi van de Jef Buyckstraat, de Bosbeekloop, de windmolen van Avery (100 meter masthoogte + 50 meter wiekhoogte = 150 meter!), de E34, de AA, …

Dan reden we door de Duivendongenstraat, de Kapelweg (over de Grote Kaliebeek), via de Mastheidestraat (Winkelsbroek). De natuur daar is zo wondermooi. Ook tijdens regenbuien heeft zij net weer een andere schoonheid te bieden dan tijdens het schijnen van de zon. Het blijft altijd boeien! Gelukkig viel er tijdens onze trip geen één druppel.

Dan volgden Kleine Winkel en zo via een prachtig fietspad naar de Hoge Rielen. Aldaar moesten we een omleiding volgen. Ons engagement was niet stuk te krijgen en we plakten er graag nog wat extra kilometers bovenop. De watermolen van Tielen wachtte immers op ons.

Daar werden we verrast door de oudheid en schoonheid van de omgeving. De vistrap rond de watermolen laat de vissen toe tot voorbij dit - anders onpasseerbaar - obstakel te zwemmen. De vissen zwemmen in het voorjaar tegen de stroom in, tot in de verste oosthoek van Limburg, om daar eitjes te leggen. Nadien zwemmen ze samen met hun jongskens stroomafwaarts terug richting zee. Prachtig toch!?

Intussen waren we al bijna anderhalf uur buiten en Rita kloeg over een koude neus en al even koude voeten. Tijd voor warme oorden dus: Beans & Blends te Tielen. En na een lekker warme consumptie, een hond te aaien die Merlot noemde (écht waar) en een groepsfoto van ons beiden, ging het naar Tielen Kasteel.

Hierna keerden we naar huis. Ik had nagelaten het voorwiel ook op te pompen, dus het trappen viel zwaar. Toch durfde ik niet te veel elektrische ondersteuning vragen, want stel dat we onderweg zonder zouden vallen! We waren dus maar al te blij toen de automatische deuren voor ons openden en we zelfs nog batterijcapaciteit over hadden. Dit doen we zeker nog eens over, Rita!!!

Dit is ook een oproep naar alle andere bewoners om met mij te gaan fietsen. Dat zou mij erg plezieren.