Interview door vrijwilligster Chantal : vrijwilligerskoppel Leo en Anny.
Foto's door vrijwilliger André
Soms ontmoet je mensen die helpen zo vanzelfsprekend vinden, dat je ze overal tegenkomt. Zo ook Leo Swaans en Anny Bartholomeeusen. Zij zetten zich al jarenlang in voor een hele waaier aan initiatieven.
Hoe zijn jullie in het vrijwilligerswerk terecht gekomen?
Leo: Wij hebben altijd wel vrijwilligerswerk gedaan. Indertijd met de scouts, toen zaten we in het groepscomité, waren we betrokken bij het organiseren van allerlei activiteiten.
Anny: Dan zijn we bij Vinatori terecht gekomen, een hulporganisatie voor een aantal dorpen in Roemenië. Daar hebben we 20 jaar voor gewerkt. Dat was gewoonlijk in het weekend, tappen op feesten en recepties.
Leo: Dat was leuk. We zijn een keer of zeven mee naar Roemenië geweest, dat was voor ons een hele belevenis.
Anny: Bij Vinatori hebben we jaren schoolpakketten gemaakt met schriften en schoolgerief en die namen we dan mee naar Roemenië – een hele vrachtwagen vol. En een tombola klaarmaken voor de kerstmarkt deden we ook.
Leo: Het was een mooie ervaring, maar na 20 jaar hebben we gezegd: ‘We gaan andere horizonten opzoeken.’
En hebben jullie die gevonden?
Leo: Door corona stopte alles. Ik ben toen begonnen als vrijwilliger in de vaccinatiecentra van Turnhout en Weelde. Zo ben ik ook bij Mobitwin terechtgekomen - vroeger de Minder Mobielen Centrale. Mensen die minder mobiel waren, moesten naar het vaccinatiecentrum gebracht worden. Nadien vroegen ze of ik dat wilde blijven doen en tja, neen zeggen is moeilijk.
Toen het vaccineren afgelopen was, waren er heel wat vrijwilligers die nog wel iets wilden doen want er was een hechte groep gevormd. Dan hebben ze zowel in Turnhout als in Weelde een infosessie gegeven waar allerlei instanties zich voorstelden.
Anny: En al die verschillende organisaties konden vrijwilligers gebruiken.
Leo: Het eerste waar wij terecht kwamen was WZC Sint-Lucia, naast ons in de straat. Daar hebben we aangeboden om eens te gaan tappen of met de mensen te gaan wandelen. Die waren natuurlijk heel enthousiast. Dan ben ik bij Orion terecht gekomen, eerst als corrector voor hun tijdschrift, ZIN. Toen vroeg Erica (de vrijwilligerscoördinator) of ik ook met de boodschappenbus wilde rijden.
Hoe verloopt zo'n rit met de boodschappenbus?
Leo: Om de 14 dagen rijden wij met het busje van Orion naar het marktje aan de Nieuwe Kaai. We halen de mensen thuis op, zetten hen af bij het marktje en brengen hen achteraf weer naar huis. Eerst deed ik dat alleen, maar dat ging niet zo goed omdat onze eerste passagier heel erg slecht te been was en echt wel hulp nodig had om in en uit te stappen. Dan heb ik Anny ingeschakeld om dat mee te begeleiden.
Anny: Ik help de mensen in en uit de bus, die trapjes zijn niet zo gemakkelijk en de gordels vastklikken ook niet. Ik help ook met het inladen van de boodschappen. Er wordt veel meegenomen, ze hebben trolleys en sommigen een rollator bij, want ze gaan niet alleen naar de markt maar ook naar de winkels daar.
Leo: Eerst hadden we maar een paar klanten, maar dan heeft er een artikel in ZIN gestaan, en toen kregen we de bus wel vol. Er zijn gelukkig intussen ook chauffeurs bijgekomen, en nu rijden er alle weken 2 bussen waar in totaal een twaalftal passagiers in kunnen.
Anny: Het zijn dikwijls dezelfde mensen, ze beginnen elkaar te kennen – ze vertellen wat ze kochten en wisselen ideetjes uit, ze leren van elkaar. Maar het is niet dat andere mensen niet mee kunnen, iedereen kan bellen.
Leo: Sommige mensen ervaren dat als een daguitstap. Ze gaan naar het marktje, ze kijken eens rond en eten smoutebollen of drinken een koffietje en dan gaan we weer naar huis. Ze kijken daar echt naar uit, er is een verbondenheid tussen die mensen. En dat is tof. Er zijn er die niet veel nodig hebben, want die gaan nog met familiehulp winkelen, maar ze gaan gewoon graag mee voor de gezelligheid. Dat is toch het doel van het busje: niet alleen winkelen, maar ook gelegenheid geven voor sociaal contact.
Anny: Ook als het heel slecht weer is, gaan onze passagiers mee. Vooral de mensen van Schorvoort waar geen buurtwinkel meer is, zeggen dat als ze niet met de boodschappenbus mee zouden rijden, ze geen eten hebben. Daar sta je dan wel even bij stil. Het is ook een belangrijk onderdeel van het zelfstandig wonen waar we hoe langer hoe meer naartoe zullen moeten.
Doen jullie nog ander vrijwilligerswerk?
Leo: Ja, ik ben ook voorzitter van ‘De Schakel’ – het jaarlijks fietsevenement in de Kempen. Ik was al hutverantwoordelijke, en toen de voorzitter stopte heb ik het overgenomen. En daar komt enorm veel werk bij kijken.
Anny: Het huis zit vol met gerief van de Schakel, en binnenkort staat het hier vol met materiaal voor de verdeling ervan, ik moet niet naar de fitness gaan.
Leo: Hiernaast in WZC Sint-Lucia zijn er ook nog taken bijgekomen. Zo hebben we een plantenbib mee opgezet met plantjes die geruild kunnen worden.
Anny: De plantjes staan op een lage kast en er staat ‘ruil mij’. Als je dan een plantje of een stekje hebt kan je dat ruilen voor een ander plantje. Dat draait wel, ik moet wel af en toe gaan kijken of ze niet te nat of te droog staan. Voor de andere bloemen en planten zorg ik ook: kijken of ze geen luizen hebben, of voeding nodig hebben.
Leo: Ze noemen haar de plantendokter.
Leo: We hebben daar ook een volière geplaatst met een 50-tal vogels, die ga ik alle dagen verzorgen. Heel wat bewoners gaan daar met hun bezoek naartoe en zo komt men nog eens buiten en blijft men in beweging.
Anny: Ze kunnen daar rondwandelen zonder dat ze buiten de omgeving van het zorgcentrum moeten. We hebben daar ook allemaal planten gezet, tomaten en zo. En als die klaar zijn kunnen ze gaan plukken. Zo blijven we bezig. O ja, wij zijn ook nog zwerfvuilruimers.
Jullie doen heel wat! Hoe houden jullie dat vol?
Anny: Soms zeg je wel: je moet daar goed zot voor zijn om dat allemaal te doen, maar we zijn nu eenmaal graag goed zot.
Leo: Het is soms wel lastig als het mooi weer is en we moeten gaan tappen. En dan zeg je wel eens: ‘We hadden nu kunnen gaan fietsen.’
Maar het is een keuze die je maakt, een engagement dat je aangaat. En daar hebben we geen spijt van. Het feit dat we mensen kunnen helpen die nadien heel content zijn, daar doe je het voor. De dankbaarheid is enorm groot!
We zijn graag goed zot!
De dankbaarheid, daar doe je het voor.
Vrijwilligers welkom
Gelukkig kan Zorggroep Orion op meer dan 320 enthousiaste vrijwilligers rekenen.
Toch zijn er nog vrijwilligerstaken die open liggen om ontdekt te worden. Ook zin om bij deze toffe club te horen, bekijk snel deze pagina en neem vrijblijvend contact op. Wij verwachten jou!